Ο Σπύρος Μπιμπίλας ταλαντούχος εργάτης της υποκριτικής αλλά και πάντα δίπλα στους συναδέλφους του ηθοποιούς που τον είχαν ανάγκη, δίνει συνέντευξη στο περιοδικό Antivirus και τον Βασίλη Θανόπουλο και είναι από τις λίγες φορές που μιλάει ανοιχτά για την σeξουαλική του ταυτότητα.
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας…». Πώς θες να συνεχίσουμε τη φράση αυτή;
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας, ένα παιδί που μεγάλωσε στον Πειραιά, σε μια γειτονιά με πάρα πολλά σινεμά και με όνειρα να μπει μέσα στην οθόνη και να παίξει. Ένα παιδί που, όταν παιζόταν η ταινία «Ο Μικρός δραπέτης», έκλαιγε για τρεις μήνες, γιατί δεν έκανε τον ρόλο του μικρού δραπέτη.
Καταλαβαίνω, πως η αγάπη για την τέχνη εμφανίστηκε από πολύ νωρίς στη ζωή σου.
Ναι, την αγάπη μου για την τέχνη την κατάλαβα από πολύ μικρός. Θυμάμαι στο δημοτικό, μια δασκάλα μάς είχε ζητήσει να γράψουμε μια έκθεση, για το τι θέλουμε να γίνουμε, όταν μεγαλώσουμε. Πριν τη γράψουμε, μάλιστα, μας είχε ζητήσει να της πούμε το επάγγελμα που είχαμε διαλέξει για να το εγκρίνει. Όταν ήρθε η δική μου σειρά, της είπα «ηθοποιός».
Η σeξουαλικότητα τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Η σeξουαλικότητά μου με απασχόλησε από πολύ νωρίς, έχοντας όμως πάντοτε τη σκέψη, πως οτιδήποτε συνέβαινε μέσα μου ήταν φυσιολογικό. Δεν μπορούσα να καταλάβω, παρότι τότε ήταν και μια περίεργη εποχή, τι είναι αυτό που έναν άνθρωπο μπορεί να το χαρακτηρίσει ως «μη φυσιολογικό». Μεγαλώνοντας, έμαθα ότι η κοινωνία έδινε αυτόν το χαρακτηρισμό, κυρίως σε ανθρώπους που αγαπούσαν άτομα του ίδιου φύλου. Επειδή, όμως, πάντοτε πίστευα πως οι άνθρωποι μπορούμε να αγαπάμε οποιοδήποτε άνθρωπο, μέσα μου αυτό μπήκε ως φυσιολογικό. Αυτή την ηθική αξία είχα, ότι δεν υπάρχει τίποτα αφύσικο.
Δε σε απασχόλησε, δηλαδή, ποτέ ο αυτοπροσδιορισμός σου, σε σχέση με τη σeξουαλική σου ταυτότητα;
Όχι, γιατί πάντα πίστευα πως είμαι ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος, που έχω δικαίωμα να ερωτευτώ το άτομο που αγαπώ. Φυσικά και προσδιορίζομαι ως ΛΟΑΤ+, είμαι μέσα σε αυτή την κοινότητα και γι΄αυτό μάχομαι και για τα δικαιώματά της. Όπως μάχομαι και για τα δικαιώματα, όλων των κοινοτήτων που περιθωριοποιούνται.